Een kleine ode aan nabijheid zonder woorden — en aan mijn vader achter de krant.

Als ik een koffiehuis had, zou het een plek zijn voor mensen die nooit echt hebben mogen ontspannen.
Voor hen die geleerd hebben om zich stil te houden, omdat niemand hun pijn wilde horen.

Mijn vader werd vandaag  geboren, in 1930. Hij was niet vriendelijk.
Maar hij droeg de last van een oorlog, en van ouders die “fout” waren in de ogen van de wereld.
Ik begrijp nu: zijn hardheid was bescherming.

Dus misschien is mijn knuffelkoffiehuis mijn manier om iets terug te geven aan die lijn — warmte, veiligheid, zachtheid.
Een plek waar zelfs die oude drift mag uitrusten. Waar het eindelijk stil wordt, zonder angst.

De deur mag nu opengaan; het licht kan naar binnen vallen.

In elke familie zijn kamers die te lang op slot hebben gezeten. Dit is één van de sleutels.