Op 24 november ’22 jl. organiseerde https://www.stichtingemovere.nl, die ik net ontdekt had via de documentaire ‘Resilience’, een online-vriendenavond. Na een introductie en update door directeur Marjon Oomens leidde https://www.saskiadebruin.nl/ een schrijfoefening in: 10 minuten de pen niet van papier halen, continue schrijven over de vraag “Wat is mijn innerlijke drijfveer om bezig te zijn met SOLK?”.
Mijn reactie: Uiteindelijk is het omdat ik het pathologische gedrag van mensen als mijn grootmoeder wil stoppen, wil stoppen dat hun genadeloze onnadenkende ongevoelige gevoelloze gedrag meer mensen, kleine kinderen, zo kwetst dat hun neurologie in een kramp raakt en ze deels regresseren naar een oudere evolutionaire staat, puur om het onbegrijpelijk liefdeloze te overleven – en hoe hun lichaam vanaf dat moment alle signalen van ontwrichting en vereenzaming begint uit te zenden als teken, symbool en signaal van een titanische innerlijke strijd tussen overleven en definitieve ondergang – waarin alle emoties van de rouwcirkel om beurten strijden om voorrang in de hoop herkend, erkend en gezien te worden, gehouden, vastgehouden en bemind om zichzelf, niet om wat het kan of doet – terwijl het in smart uitreikt naar die verdwenen liefde, die steeds verder weg naar de einder van de herinnering wordt geschoven in de hoop dat zo de hartenpijn en de bittere smaak verteerbaar en hanteerbaar wordt, gevangen in een cirkel van schaamte, afschuw, schuld en weerzin over de eigen afhankelijkheid, en tegelijkertijd voelend dat het eenzame verweerde verkilde overleven als een aangetaste steen in de regen is, eenzaam en koud met een harde trek om de mond en gebalde vuisten als ooit het wetende licht in de ogen verschijnt: het aangedane was niet eens persoonlijk, maar terloops. Dat wat die ander veroorzaakte was niet eens bewust of gezicht, maar instinctief – een lenigen van een onbewuste behoefte aan het voelen van emotie die zelf niet opgebracht kon worden.
Tragedie.